Er bestaat een overvloed aan bewijzen dat de aangeboren aantrekkingskracht van kinderen tot de natuurlijke wereld via biophilic design kan worden aangepast, waardoor de fysiologische en psychologische gezondheid van kinderen kan worden verbeterd.
Maar ondanks dit bewijs worden de principes van biophilic design nog niet vaak toegepast in onderwijsruimten. Er zijn allerlei manieren waarop biophilic design kan worden geïntroduceerd in onderwijsruimten. Dit hoeft niet veel geld te kosten. Het gaat om het begrijpen en erkennen van de kans die we als ontwerpers hebben om de verbinding met de natuur te bevorderen.
Dit kan door een directe verbinding met de natuur, zoals het plaatsen van planten in een klaslokaal, of door een ruimte te voorzien van overvloedig natuurlijk licht door de positionering van ramen. Het kan ook zo eenvoudig zijn als verwijzingen naar de natuur middels op de natuur gebaseerde texturen, patronen en kleuren.
Ik heb onlangs aan een project gewerkt met de Garden School in Hackney te Londen, waar onderwijs wordt aangeboden aan 2- tot 16-jarigen, met zeer specialistische voorzieningen voor leerlingen met autisme. De school streeft ernaar communicatie, leren en onafhankelijkheid te koesteren en heeft een gebouw dat is ontworpen om hierbij te helpen.
Ik heb met Interface samengewerkt om een ongebruikte ruimte in de school te veranderen in een veilige en ontspannende ruimte voor leerlingen met autisme, ver weg van het gebruikelijke lawaai en de drukte van de speeltuin.
Omdat directe natuurvormen zoals planten (een gemeenschappelijk kenmerk bij biophilic design) niet bestand zijn tegen dagelijkse fysieke interactie met kinderen, heb ik ervoor gekozen natuurlijke elementen na te bootsen via de in het ontwerp gebruikte texturen, patronen en kleuren, alsook met natuurafbeeldingen op de muur. Onderzoek heeft aangetoond dat het gebruik van door de natuur geïnspireerd ontwerp perceptuele en fysiologische stressresponsen positief kan beïnvloeden1.
References
1 Salingaros, 2012; Joye, 2007; Taylor, 2006; Kaplan, S., 1988