In de afgelopen 25 jaar heeft geen enkel ander bedrijf een grotere milieuvriendelijke transformatie doorgemaakt dan Interface. Het bedrijf heeft in de tussentijd ontzettend veel geleerd, waarvan een groot deel in het vorige Duurzaamheidsrapport staat. Een belangrijke les voor de rest van de wereld zou zijn hoe je doelen moet stellen. Ray Anderson deed iets wat geen enkele andere CEO ooit gedaan heeft. Hij onderzocht wat er zou gebeuren als het bedrijfsleven zijn neerwaartse spiraal van nemen, maken en verspillen zou voortzetten, en welk effect het zou hebben op mensen, het land, de biodiversiteit, oceanen, het klimaat en onze toekomst. Hij hield zich vast aan de feiten en was niet bang om te zeggen dat de normale gang van zaken zou leiden tot een onleefbare toekomst op een verarmde planeet. In plaats van duurzaamheidsprogramma’s op te stellen die minder schade zouden toebrengen, stelde hij doelen in om de schade helemaal te voorkomen en de schade die al was toegebracht na verloop van tijd te herstellen.
Veel van zijn zakelijke collega’s vonden dat hij op de zaken vooruitliep. Ze zagen hem als een dromer, iemand die geen oog had voor de werkelijkheid van wat er nodig is om een beursgenoteerd bedrijf te runnen, met aandeelhouders die gespitst zijn op de kwartaalcijfers. Het was slechts een kwestie van tijd tot zijn verheven doelen te maken zouden krijgen met de realiteit. Maar eigenlijk waren zijn doelen juist gegrond in de realiteit. De mensen die hem veroordeelden, misten iets buitengewoons wat Ray wel had voorzien: de snelste, meest waarachtige manier om creativiteit, verbeelding en innovatie te ontpoppen is met onredelijke, onmogelijke doelen waarvoor er geen bekende wegen zijn. In andere woorden, de weg naar een doorbraak begint met de eenvoudige bekentenis, “Ik weet niet hoe ik dit moet doen.” Zelfs zijn eigen medewerkers twijfelden in die tijd aan zijn doelen.
Dit was het probleem. Interface was een ouderwets industrieel bedrijf dat op aardolie gebaseerde grondstoffen verbruikte alsof het niks was. Het eindproduct ging niet langer dan tien jaar mee. Dan werd het eruitgehaald en weggegooid, waar het samenkwam met jaarlijks nog eens 2 miljard kilo tapijt dat tienduizend jaar op de stortplaats zou blijven liggen.
Onredelijke doelen zijn dwingende factoren, een activiteit die je dwingt om actie te ondernemen en resultaten te behalen. En dat is precies wat er gebeurde, het verhaal wat hier wordt verteld. Om te zeggen dat de resultaten van Interfaces Mission Zero® buitengewoon zijn, is een mild compliment als je kijkt naar de gezamenlijke inspanning, vindingrijkheid en moed die het bedrijf al 25 jaar lang aan de dag legt. Het bedrijf heeft tegenwoordig een nieuw doel: het terugdraaien van de wereldwijde uitstoot van broeikasgassen en CO2-positief worden, en CO2 terugbrengen naar de aarde, waar het vandaan komt en waar het thuishoort. Dit volkomen onredelijke doel is het enige redelijke doel dat logisch is voor de mensheid, de beschaafde wereld en onze planeet. En dit is het moment. En opnieuw loopt Interface voorop in de industrie om te bereiken wat niemand zich ooit had kunnen indenken. Rays nalatenschap is nog altijd springlevend.
